D: We did it!!







Vonden jullie het spannend?
Nou, wij vonden het vorige week wel spannend hoor. Toen we vanaf 15.000 ft (de hoogst mogelijke tandumjump in de wereld) uit een vliegtuig naar beneden stortte.



Onze ervaringen:


Erik:
Voordat ik op wereldreis ging wist ik het zeker; Ik spring never en te nooits vrijwillig uit een goed functionerend vliegtuig! Mijn wil om te leven is daarvoor veelste groot!
Zoals jullie nu weten liep het wat anders en ben ik er toch uit gesprongen.

Hoe was het?
- Doodseng!

Hoe gaat het in zijn werk?
- Alles gaat supersnel. Je buddy stelt zich voor en hijst je in een skydive outfit en ze vliegen je naar 15000 feet, je zuurstof masker gaat af, het deurtje gaat open, je springt voelt wat ijzel van het vliegtuig en kijkt in de diepte. De eerste seconden vliegen voorbij en je kijkt nog steeds in de diepte - na nog wat seconden besef je pas dat je echt aan het skydiven bent. Je tandembuddy geeft aan dat je je handen mag spreiden. Langzaam kijk je om je heen of je de vulkanen ziet. Dan opeens krijgt de tandumbuddy opeens het idee om wat rondjes te draaien, nog even later merk je dat de parachute uit gaat.
Even een flits van; werkt de parachute, of werkt hij niet? En dan is het wederom genieten van het mooie uitzicht.

Zou ik het nog een keer doen?
- Nee, veelste duur. Als is het wel kei gaaf!



Loes
Voor mij was het vanaf het begin al duidelijk, ik wil skydiven in Nieuw Zeeland!
Mijn orginele plan was te gaan bungyjumpen maar toen ik andere reizigers hoorde over skydiven was de beslissing snel gemaakt.
Na wat lezen en navragen aan anderen en wer werd besloten ik zou springen in de skydive place to be: Taupo.

Zenuwachtig? Nee, eigenlijk niet echt. We hebben ook geen tijd om er lang bij stil te staan. Er wordt alleen gesprongen als er blauwe lucht is. Op die manier garandeert het bedrijf dat je de grond kan zien tijdens je vrije val.
Als het zondag de hele ochtend bewolkt is verwachten Erik en ik beide dat de jump gecanceld wordt. Half 2 bel ik de organisatie op en ze zeggen ze "we are jumping at 2 o'clock". Ik kan mijn oren niet geloven. Zouden we het nu dan echt gaan doen?

Eenmaal in een blauwe overal gehesen voel ik me nog steeds verbazend rustig. Pas als ik als laatste in het vliegtuigje stap voel ik wel wat spanning. Omdat ik de laatste ben die instapt zijn de bankjes al vol. Ik moet op de grond gaan zitten voor de uitgang. Nog niet gezekerd aan mijn skydivebuddy is toch wel angstaanjagend dat er slechts een doorzichtige plastic roldeurtje tussen mij en een val naar de aarde zit. Als die deur nu maar goed dichtblijft!

Het is een hele geruststelling als ik op schoot mag gaan zitten bij de buddy en hij mijn tuigje aan die van hem bevestigd. Nu mag er wat mij betreft wel wat mis gaan. Dan heb ik in ieder geval een paracute bij me. Er niet meer veel tijd om te denken. De roldeur gaat open, ik schuif mijn benen over de rand en voor ik het besef tuimel ik al in de buitenlucht.

M'n hersenen maken een sprongetje! 100 gedachtes vliegen door mijn hoofd:
"waarom komt er geen geluid terwijl ik schreeuw?" "Hey, daar zie ik het vliegtuig boven me!" "Oh, wat is die koude ijsmist?" "wow doe ik dit echt?" "Hey, zou ik Erik nog kunnen zien?" "Hmm, ik zie helemaal niemand" "Men, dat zijn wolken, en ik vlieg hier!" "Wow, wat is de aarde nog ver!" "auw, er staat druk op mijn oren" "Hmm, zouden er wel eens mensen dood zijn gegaan door gesprongen trommelvliezen tijdens skydiven." " Ach, Loes doe niet zo belachelijk, geniet nu maar" "Hey, waar is die vulkaan?" "Oh wat is het meer mooi" "Waarom draaien we nu niet meer? ik wil die vulkaan zien!".......

65 seconden lang suis ik daar met een topsnelheid van boven de 200 km per uur richting de aarde. Het eerste wat is zeg als de paracute open gaat is: "was dat echt een minuut?" Ironisch genoeg is die tijd omgevlogen.