Zondag 3 juli,
Sucre Bolivia



Deze week:
- Voetballuh
- Zilvermijnen
- Busreizen
- Technische gegevens
- Antwoord op jullie


Voetballuh
Vrijdag 2 juli: In het 'Holland worldcup house' verzamelen zich om half 10 heel wat oranje shirtjes. Iedereen neemt plaats op de stoeltjes die voor de breedbeeldtv zijn gezet. De spanning is om te snijden. Er blijken heel wat oranjefans in Sucre te zijn want de nederlandse kroeg is volledig oranje gekleurd. De 0-1 maakt de sfeer er dan ook niet beter op. Er wordt geschreeuwd, geklapt, en aangemoedigd. Met de gelijkmaker gaat er een golf van opluchting door de kleine met oranjevlaggetjes versierde kroeg. Zogauw nederland aan de winnende hand komt is het helemaal feest.
Nederlandstalige muziek op de achtergrond, een portie bitterballen om de spanning weg te eten en een volledige ontlading als de wedstrijd gewonnen is. Ook de volgende wedstrijd gaan we in spanning bijwonen! En jullie?



Zilvermijnen
We bevinden ons al enkele weken op hoogte (Cusco 3400mtr, Titicacameer 3800mtr, La Paz 3600mtr) toch hadden we deze week weer problemen met ademen. In Potosi is een zilvermijn die nog steeds in gebruik is. 10.000 mijnwerkers werken in de Cerro rico berg waar ze grondstoffen delven. Samen met een gids bezoeken we de mijnschachten.
We worden in een overal gehesen, krijgen een helm en een koplampje en stappen de donkere gang in. Al snel krijgen we het benauwd. De mijnschachten zijn slecht geventileerd en ontzettend nauw. Dat betekent stukjes kruipen op handen en voeten. Hoe verder we de mijn in komen hoe warmer het wordt. Daar diep in het donker voelt het alsof we ademen met een plasticboterhammenzakje voor onze neus en mond. Een plasticzakje waar enkele druppels benzine en spirites in drijven en dat verder gevuld is met een handje huisstof. Niet erg confortabel nee. De jongens die hard aan het werk zijn zweten pijpenstelen. (ja deze uitdrukking heeft normaliter betrekking op regen, maar het is de enige manier om uit te leggen hoe warm ze het hebben). Vele mijnwerkers pensioneren rond hun 45ste met longproblemen. Om het leven nog een beetje dragelijk te maken kauwen ze een flinke bal cocabladeren en drinken ter offering mijnerswisky (95% alcohol). Hun eigen god: Tio moet hun beschermen tegen ergere rampen. Wij zijn blij als we na 2 uur het daglicht weer zien. Wat een indrukwekkende ervaring.

Busreizen
18 uur over een hobbelende zandweg met wel geheel 20 cm beenruimte. Een fijne rit over prachtige verharde weg door wijdse hoogvlaktes. Een nachtbus die ons s nachts van de ene stad naar de andere brengt. We bussen heel wat af. Zogauw we ons willen verplaatsen begeven we ons naar het busstation. Daar zijn een stuk of 10 kantoortjes van verschillende busmaatschappijen. Het personeel schreeuwt hun bestemming. Want niet iedereen kan de opgehangen bordjes lezen.
We kopen eenkaartje en niet veel later kunnen we de bus in. De backpacks gaan in de bagageruimte. Onderweg wordt er af en toe gestopt om wat te eten te kopen en naar de wc te gaan. Hier in Bolivia krijgen we flashbacks van de wcs in China. Maar in Peru had de bus gewoon een eigen wc en kreeg je zelfs eten. Gelukkig zijn we gewend aan het busreizen en is makkelijk om ons in Zuid amerika te vervoeren.

Technische gegevens
Dag 33 Voetballen kijken in Rurrenrabaque
Dag 34 Busreis naar La Paz
Dag 35 uitrusten in La Paz, s avonds nachtbus naar Sucre
Dag 36 Aankomst Sucre, uitrusten en rondkijken
Dag 37 Voetballen kijken in Sucre
Dag 38 Mijnen bezoeken in Potosi
Dag 39 Uitrusten in Potosi s avonds nachtbus terug naar La Paz

Antwoord op jullie
Sanne: "Wat gaaf om die roze dolfijnen te zien! Die komen toch alleen daar voor?"
De dolfijnen waren inderdaad leuk om te zien. Echter zo komen ook in Zuid-Oost Azie voor.

Jose: "Smaakte de hutspot net zoals bij mama?"
Erik: Nee natuurlijk niet, de hutspot van mama is de allerlekkerste.